SEN YOKTUN, BEN ÇİRKİNDİM

bu sabahın ilk saatlerinde

boş sokaklara baktım

evdeydim, balkondaydım

eminim aklım başımdaydı

sabah nemi sadece hırkama sindi

mahalle geceden ağlamış gibi

sabahı sabah etmiş

gözleri çökmüş, yüzü solmuş

içi kabarmış, yorulmuş

sadece uykusu kaçmış

aslında derdi yokmuş

demedi, ben anladım

dedim, ne olmuş

sokaklar olduğu yerde durur

sokaklara arada yağmur vurur

güneş yetişir, kurur

sabah, geceye kaş göz ederken itler ulur

dedim, ne olmuş

tabiat yordamını bilir

her şeyin yarısı yolunu teper, gelir

öbür yarıyı bulur

bu sabahın kör vaktinde

pis sokaklara baktım

balkondaydım, ayaktaydım

öncesinde kahvaltıdaydım

aklım yanı başımdaydı

merak etme, hırkam sırtımdaydı

sabah nemi bir de kağıtlara sindi

dedim, ne olur

mürekkep dağılırsa, şair uydurur

mürekkep kuruyana kadar yaparım gurur

sahibi yetişir, okur

eli, dudağı binbir yarayı ondurur

gör ki sabahın lanet saatleriydi

sokaklar cinlerin kalesiydi

vücudum binbir kere cin çarpmış gibiydi

sabah nemi hırkamı yırtıp, sırtıma indi

ben geceyi sabahla baş göz etmiştim

içim kabarmış, yorulmuştum

sen yoktun, ben çirkindim

malum olsun, bilesin diye

avuçla şeker yedim

kör olası bu sabahın köründe

yalvararak gökyüzüne baktım

balkondaydım, ayaktaydım, yalnayaktım

ekim serinde yanmaktaydım

sen yoktun, ben çirkindim

kahvaltı mı umrumdaydı

hırkam askıdaydı

aklım başımı,

yüreğim göğsümü terk etmişti

bıraktığın kurtlar

elime tutuşturduğun umutları

bir çırpıda yemişti

sessizlik miadını doldurmuş

canımı bitirmişti

dedim, ne olmuş

yetinen yetim mi olur

yarın bugünü doldurur, dünü soldurur

zatı yetişir, olmaz dediğini oldurur

tabiat yordamını bilir

o da olur ki

aşık aşıkı bulur