Kimlere?
Kim ki beni var etti, ben etti... Annem Gönül Özay ve babam Seymen Özay...
Kim ki ‘kardeş’ kavram olarak ne ise layıkıyla öğretti... Kardeşim Serkan Özay...
Kim ki dört buçuk yaşımdayken bana okuma-yazma öğretip, beş yaşımda elime klasikleri tutuşturup, dil ve edebiyatla tanıştırdı... Halam Özen Özay Helvacıoğlu...
Kim ki her daim beni destekledi, takdir etti, şımarttı, yüceltti... Başta dedem Kemal Özay, babaannem Kebire Özay, halam Saadet Özay olmak üzere tüm aile büyüklerim ve kuzenlerim...
Kim ki bir asistan gibi bazen, bazen bir hoca gibi şiirlerimi okuyup, eleştirip, ezberleyip, yazıp, çoğaltıp, dosyalayıp, neredeyse benim kadar emek verdi; çocuk şiirleri de yazabileceğime -hiç aklımda yokken- beni ikna etti... Kuzenim Berfu Helvacıoğlu...
Kim ki hayatının yarısını benimle geçirdi... Tufan Utku...
Kim ki beni bilgileriyle, görgüleriyle adım adım bugünlere getirdi, bugünkü beni gerçekleştirdi... Çok değerli ilkokul öğretmenim Neriman Gözen, Edebiyat hocam Gülcan Çomaklı, İngilizce hocalarım Köksal Pulurluoğlu, Metin Gürleyük, Dr.Aybars Erözden, tiyatro hocam Serdar Eğitim ve meslek hayatımda hep arkamdan esen rüzgar olan en büyük hocam Mustafa Demir...
Kim ki hayatın farklı dönemlerinde birlikte yaş aldığım, birlikte yol aldığım, ta bende derin izler bırakan kişilerdi... Hayatıma giriş sırasıyla- Gürhan Güven, Çiğdem Suoruç, Ebru Özay, Deniz Onur, Sibel Konyalı, Serap Gönüldok, Yasemin Çelikel, Alper Taşkın, Nurdan Yılmaztürk, Aslı Ceylan, Arif Arlı, Meltem Oktay, Engin Bağcı, Ayşe Özbelli, Gülşen Yeşilbaş, Sevim Yılmaz, Aynur Erol...
Ve kim ki kendisinden çalıp çalışmaya ayırdığım saatleri vücudundan katbekat büyük bir olgunlukla karşılayıp beni teftiş etti, daha çok çalışmam için teşvik etti, canımla beslendi, varlığıyla beni besledi... Oğlum Aybars Utku...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder