YERLE GÖK ARASINA SÜRME

Var mı vakit yoksa dar mı

gölgeleri kilit taşı yollara sermeye,

dar günlerde çaputlar bağlanmış ağaçları kesmeye,

tomrukları düne dizmeye?

Yolların anlamı değişip kilit açıldı beri

yok artık kucaklayan ne ağaçları ne defterleri

Bir tarihte

hüzünle halkalanmış köle

halkaların içinden geçe geçe

daha bir düğümlenmişti

Sayfalar dolup taşıp

kargacık burgacık yazılarla ve yaşla

kabarmıştı

Sonraki bir tarihte

gamdan hür bir tür oluştu

Tek kolla da zor kavranıyordu

Yapraklar döküldü, bir bir uçtu...

Şekilsiz petekleri ağır ağır dolduran,

peteklere emel edindiren,

özleştirip uygun adım sızdıran,

altı köşeden kuşatıp eviren,

hokus pokusla iri damlalar akıtan

illüzyonisti izleyiniz!

Bir de tercüman

gerçekle rüyayı birbirine çeviren,

bir cesaret hikâyeye el veren

Var mı vakit yoksa dar mı

divitle yazılmış bir serüven takip etmeye?

Çorak bir ev sahibinin

kapılarını açışı bir tanrı misafirine,

denizlerin kıyıdan kıyıdan hoşgörüsü,

denizlerin kabullenişi

cılızlaşmış,

direnişi meşrulaşmış nehirleri...

Serüvende baş karakter bilge konuştu:

Ey ahali!

Orası ki metal ruhların sığındığı koy

ters yöne küreklere asılma

Kulaçla ve çık karaya

Kurutulmuş çiçekleri avucunda sıkacağına

döke saça da olsa hatıralardan soy

Al bu bahar dallarını cam kenarına koy

Isındı bir şeyler biraz öyle, biraz böyle

Isındı biraz beri, biraz öte

Isındı...mevsim tazelendi

Birinci cemre

aklın bir karış üstüne asıldı ve tutundu

İkinci cemre

akıl kârından arınmışlığın havzasına sokuldu

Demediler neler hak, ne yasak

Üçüncü cemre

omuzdan aşağı geniş düzlüklere saçılacaktı muhakkak...

Gölgeler sokaklara düştü

iskelelere düştü

Göze, söze, tene cemreler üşüştü

Üçü bu kez ateştopu oldu

düşeceği yere düştü

Eski lanet karnındakileri düşürdü

Aşkı bilmeyen okumasın

söyledi, yazdı yüzlerce ozan

kağıtlara cemreviyeler döküldü

Bir de bilgeden dinle:

Dengini bulamazsın da bazen,

rengini bulduğuna sevinir

kuyruklu uçurtmalar uçurursun

Yani yanlışın var

Aşkın kötüsünden değil,

büyüğünden ilham bulursun...

Renkler isabet kaydededursun

yollarda kıran kırana geçmişle çatışan

-bir elinde koca kilit- bir çolak,

tam orta yerinde ömrün

ta kör dibinde hayatın

en gizli hatlarında, iz bırakmış bet simalı hatıraların

bir cenkçi -ağır aksak-

çekti kaptırdığı kolunu

göbektaşına yayılmış

türlü kadim gamlardan

Arkasına yaslanıp kollarını kavuşturdu

Gölgeler kaldırımlara düştü

İndi kaldırımlardan gölgeler uzadı

Gölgeler kol kola bir de yakıştı

Var mı vakit yoksa dar mı

gölgelerin peşi sıra yürümeye?

İzledim

müze görevlisi sakinliği ile

kalbimdeki nişlerden

olan biteni indirip

itina ile nadide parçalar yerleştirmeni

Gam heyeti diz çöktü

karanlık insafa geldi

Ruhum imtina etmedi

bu sergiyi yaymaktan,

bir akapella eşliğinde

sen ritim tuttururken tek tele vurmadan...

Bilindik bir hikâye, aman mı derler

kimi sevdalar başkadır zaman zaman mı derler

Bir bakarsın gökte, kuşlara karışmış

bir bakarsın yerde, toprağa yapışmış

-ben ahalisi sıhhatini bulmuş-

Bulutların arkasından çıkmayacaksa da güneş

ektiklerim olmayacaksa da yediverenlere eş

seviyorum dediğinde

çok seviyorum dediğinde

çok özlemişim dediğinde

demeyip bilmeme izin verdiğinde

onar yıl eklendi ömrüme

yüz yaşımı aşarım

Yok mu vakit yoksa var mı?

Çekerim yerle gök arasına bir sürme

güzelliğini yaşarım...

Aldığımız nefes dar mı?

ŞENLİĞİ BİR DERSEN

yanmak, yaşamak kadar çetin midir

haykırmak, susmak kadar tekin midir

aklım, kalbimin kara sularına girdi

demir atamadı...

acz içinde!

olmazlar, olsunların kalelerini fethetti

bayrak dikemedi...

acz içinde!

günler uzuyor birer ikişer dakika

güneş ısıtıyor bir iki derece fazla

üstüme ışık düşmüyor

gün, güneş bile ben konusunda acz içinde!

bu kök saldığın toprakta

varlığın bir sunaksa

–alemlerin sunamadığı–

yerinde olsam dürtülerimi ezmem

hangi şartlar altında

vazgeçmek olabilir ki elzem!

uzun bir hikâye yazarken meşk içinde

apak deftere şirazesi bozuk kelam düşeceksen

aç bakalım, ne var göğsünün içinde!

kaçmak, kalmak kadar tekin midir

canını seven kaçsın diyen tıynetsizdir

sus ettim isyan akmıyor ağzımdan

güzelim bahar günlerini

meyhanelerde etsen de ziyan...

çiçekler taç yapraklarından ikiye ayrıldı

çatallandı düzen

yarışır, rakibi yılan dili

tabiatın sağ olsun

bu ilk değil ki!

meleklerin kanatları yarıldı

cehennem çukuru

her yan yöre, yaraşır

vicdanın sağ olsun!

aşk olsun, ayrılık olsun

ayrıklar ve yarıklardan ibaret değil mi ki...

kalmak, kaçmak kadar çetin midir

kırıntı bekleyen karıncanın cürmü neyse

hilafsız benimkiyle birdir

‘umut canına kıydı, başım sağ olsun’

demeden gelsen...

yaralar onmaz mı

bıçağı bilesen, kabukları kertsen

ağustos akşamı aşkına

göl sabahı aşkına

gözyaşları aşkına

Allah aşkına!

şenliği bir dersen...

SERAZAT NARA

bir afetin can yerinde bırakırken bedenimi

ateşe, toprağa, suya olaydı keşke

boşluğa bırakmış oldun canımı!

emanete hıyanetiyle iyi bilinen boşluk

geçmiş günleri yuvarlayarak hiç etti önce

düz gösterip, ters gidenlerden kıldı seni

var bilinip, yok bile olmayı bilemeyen...

fırsatçı parçacıklarla dolmayı seven boşluk

gelecek günleri ufalayarak piç etti sonra

sırtüstü yüzenlerdene karıştın sen

keyif çatarmış gibi görünüp, acı çeken...

-şiir bu ya- ebedi billah sevilmeyi beceremeyen...

yaşayabilmekten çok uzağım yedi günlerdir

duvarlar derin derin içine çeker boş bakışları

geceyarısından sonra bir çift göz tükürür

-sadece adı var- aldığım soluk,

artık ‘solmak’tan türemiş bir sözcük

çıkıp gittiğin o gün, elini sallamana bakıp

geri dönmeyeceğini düşünmek çılgınlıktı

beklemek ezelden gelen alışkanlıktı

belki hatırlamazsın en çok kollarım üşür

kollarım ürperdikçe dizlerime sarıldı

dayanılmaz acı yoktur diye tutturmuştur

bir çılgın kalem sallar her gece, gözleri oyuk

bir afetin can yerinde bedenimi bırakırken

vücuda getirmiş oldun yeni bir dönemi

değil zaman dilimi, kanlı canlı oturdu çekip iskemleyi

saçı rüzgârdan ve çiseden sertleşmişti

asabileşmişti saçı, ağzından küfür eksik olmuyordu

dağların, yolların, kamyonların dahi bilmediği küfürler

köprülerden geçerken ağzında taşım taşım köpürüyordu

ağzı yuttuklarının ve yutamadıklarının muharebe meydanıydı

dışarıdan içeriye girmek isteyenler

aşağıdan yukarıya çıkmak isteyenler

içler... dışlar... kıyasıya çatışıyordu yutağında

bu denli bir başıma hislediğim bugün olsun söyle bana

benim vazgeçtiğim günle kaç gün var

senin vazgeçtiğin gün arasında

yutağın hazmedileceklere açılan son kapısında?

köklerime kireç vurulmuş, yalnızlığı köklemiş

son hızla şehirler arası yollarda incilerimi dökerken

yerimi tespit eder, ne de iyi eder, anılar

damlardan miskin güz kuşları kanatlanır

ardından kahverengi dallar, kahverengi yapraklar

kahverengi şunlar, bunlar, senin yanına kâr kalanlar...

dört bir yandan gagalarıyla havalandırır

çalı süpürgeleriyle parlak, mat incileri toplarlar

dağ yollarında gesi bağları...ıslık ıslık, mırıltı mırıltı

bir elim diğerini hep kıskanırdı

değildi kahverengi de

neydi aşkın rengi?

iki kişilik dev bir koro değildi de

neydi benim özlemim - senin özlemin birliği?

yaz geri gelecekti bulutları sıkmasaydın

yerle gök birleşecek, bükülecekti

salıncak olacak, uyutacaktı anın gelmişini, geçmişini

korkulası bir şey değildi aşk; kaçılası, saklanılası değil

kordan çekiçle çakmışlardı bedenime tutunmuş senli limeleri

savrulup harcanası günler değildi bu günler...

soğuktur oralar da senin gibi, bana ettiklerin gibi

en az senin kadar soğuktur oralar, son sözün kadar

buzdan kerpetenle söktün bakmadan nereye saplanmışlar

beni sımsıcak, dingin benle yaşatan sana dairleri

geri getirecektin yazı kirazıyla, sıcağıyla

tam da şuraya baş koyacaktın

taş-soğuk, alaca karanlık komayacaktın

bu hırpalanmış bedenin civarında

ben sabır giyinip selamet taranacaktım

kime yasak turfanda meyve bulmuşken dala uzanmak

bana mı er, sana mı geç serazat naralar atmak

sardığımız şerit eksik, sen eksiksin, ben eksiğim...

emanetin canı azdır bildiğim gibi

yarımı, tamı bilirim -o kadar da küçük değilim-

sana mı kor, bana mı zor bir kez gururdan arınmak?.

HIRSIZ

birbirimizden çaldıklarımızı varlığımıza eklemek iyi fikirdi

çuval çuval taşıdık gece gündüz demeden

birlikteyken başka, ayrıyken başka şeyler çalıyorduk

mühim bir iş yapıyor gibiydik

noel baba edasıyla taşıdık çuvalları

yığdık da yığdık

zehir soğuklarda

birbirimize sarılmaya da doyamıyorduk, saymaya da

sağ yanağımı, sağ kürek kemiğine yaslıyordum bazen

buz tatlı gecelerde,

bazen de

ağzımızdan buharlar çıkararak

sözcükleri oluklu kama gibi birbirimizin göğsüne saplıyorduk

altı aylık gündüzlerde – alaca karanlık –

her sarılış bir gıdım varlık getiriyordu

her sayış iki gıdım götürürken

emirler yağdırıyordu dondurucu kış

biz bir ileri, iki geri giderken

“yığmaya devam”

direnemezdik

ilk sıralarda direncimizi de çalmıştık birbirimizden

karlar usulca eridi

hayat hiç de uslu değildi ama

gençliğin hızı kesilmişti

sırtında çuvalı, başında çorabı

noel baba değildi

bizim yaş yirmi değildi

birden fakirleştiğimizi fark ettik

ne sende senlik kalmıştı, ne bende benlik

iade etmeye kalkıştığımızda çaldıklarımızı

“bir aydan sonra mesul değiliz” dediler

“hem artık taşıma suyla değirmen dönmez”

kaç ay geçmişti

kaç yıl?

iş işten geçmişti

yıllandıkça yılmıştık

bulanık sularda yüzmeye çalıştık,

zifiri sokaklarda yürümeye...

göz gözü görmüyordu

gözümüz hiçbir şeyi görmüyordu

başka yol, iz de bilmiyorduk

ama baştan öğrenecek halimiz yoktu ya!?

kalıplaşmış, kemikleşmiş, yer yer buz tutmuştuk

halsizdik

ne anlatacak halimiz vardı, ne anlatılacak bir halimiz

gide gele açtığımız patika öyle derinleşmişti ki

bir hendeğin içinde taşıyorduk artık

benim çuvalımda öfke vardı, seninkinde sitem

kamburumuz çıkmış, bacaklarımız çarpılmış,

alnımızda birkaç yüz kırışık oluşmuştu – en az hendek kadar derin –

ne sövecek halimiz vardı bir şeylere,

ne sevecek halimiz birbirimizi

hem çıkmaya korkuyorduk oradan – alışmıştık –

hem üstümüze kapanmasından iki yanın

güçsüz, ruhsuz, gün ışıksız yaşıyorduk

tabiri caizdi:

yer yarılmış, aşkımız yerin dibine girmişti

ben senin avuçlarının sıcaklığını çalmıştım,

sen benim kalp atışlarımı

ne el eleydik artık, ne gönül gönüle

birbirimizden çaldıklarımızı varlığımıza eklemek...

hiç iyi fikir değildi!

sen benim sağ yanağımı çalmışsın meğer,

ben senin sağ kürek kemiğini...

hiç iyi fikir değildi!

devleşeceğimizi sanırken devrildik

ne sen kaldın, ne ben

yani kendi ellerimizle bittik...