ruhlar arastada süslenedurdu
duvarlarıma ilk darbeyi indirdikten sonra elin
“koy taşı taş üstüne mimarbaşı
al başım omzun üstüne” dedim
duvarların gözünün içinden
anılar fışkırdı
kimi kahkahayla
kimi bağıra bağıra
anılar... birer duraktılar
taşıyıcı azalar
ağır, hafif her yükü
birer birer bıraktılar
bir insan doğdu
ilk işi toprak gibi durmak oldu
sen, duvar ustası
rahat durmazsın
yıkım biter, yapım
yapım biter, yıkım
koymadın taş üstüne taş
senin omuz üstüne benim baş
mevsim normalleri üstünde
mevsim normalleri altında
yeniden yapılanmış anıların
altını üstüne getirdin
meziyet mi ola
merhametle işlenesi aşkı
ibretle izlenesi vaziyete sokma
ki namın salındı parklara, nehir boylarına
geri dursun da
velev ki bir gün el olsan
bu aşkı
dikenli telden ibrişim çeker gibi
kanlı kanlı
lime lime
sökmek bünyeden
hallice olur
ruhu ayırmaktan tenden
istersen koyma eşkıyabaşı
taş taş üstüne
ama yakışmaz hiçbir baş
bir omuz üstüne böylesine
bu aşk, yalnızlık provası olsa
ayrılık, ölüm provası olur
sen, duvar ustası
ördüğün duvarların ardından bakma
sözler verip tutmamayı kes
diyemezsin
ne olacaksa olsun
incelecekse incelsin
dileyemezsin
inceldiği yerden kopsun
çok kan döküldü
bu harbe bir ateşkes
alıp başını gideceğine
al başımı, koyma nefes
bak duvar ustası
toprak kol açar, aşık avuç açar
aşk sel batak oldu mu
kim olacak deli kaçar
aşkın tersine
toprağın kokusu ıslakken
tadı kuruyken iyidir
su, toprağın yüzünde
aşk, adamın ciğerinde delik açar
istersen koyma cellatbaşı
omuz üstüne baş
ama yaslanmaz böyle bir aşkla
her omuz üstüne her baş
